۴ پروژه فضایی بزرگ و جاه طلبانه‌ای که می توانند بشریت را نجات دهند
بشریت با مشکلات بسیار بسیار بزرگی مواجه شده است که برای آن ها نیاز به پاسخ هایی به همان بزرگی دارد. انسان نیز مانند هر گونه حیوانی دیگر در خطر انقراض قرار داشته است اما خوشبختانه ما مغز و هوش بالایی داشته و از این نعمت خود همواره استفاده های خوبی کرده ایم. در طول سال های متمادی بوده اند دانشمندانی که زمان زیادی را به انجام آزمایشات علمی و تفکر کردن دور مورد راه های به عقب انداختن آخرالزمان خودساخته و یا اجباری انجام داده اند.
بدین ترتیب بشر قصد دارد چند پروژه فضایی جاه طلبانه را در سال های آینده طرح ریزی کند که شاید تنها گزینه های بشریت برای جان سالم بدر بردن از یک آخرالزمان خوفناک باشند. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ۴ پروژه فضایی بزرگ بشری آشنا کنیم که شاید کلید حل مشکلات کنونی انسان و بقای همیشگی یا دستکم طولانی مدت آن باشند.
۱- پروژه فضایی هدایت و کنترل شهاب سنگ های ویرانگر
ما در دنیایی چنان خطرناک زندگی می کنیم که سنگ های سرگردان آسمانی می توانند ویرانی بسیاری در زمین بوجود آورند که به قیمت از بین رفتن حیات روی کره زمین منجر شود؛ اتفاقی که نمونه های کوچکتری از آن در طول تاریخ رخ داده است و تنها مدتی زمان خواهد برد که یک شهاب سنگ غول پیکر که توانایی نابودی سیاره ما را داشته باشد را در برابر لنزهای تلسکوپ خود ببینیم که به سمت ما می آید. راهکار کنونی بشر برای مقابله با این پدیده یک پروژه فضایی است که در آن با استفاده از بمب های هسته ای این شهاب سنگ ها را در فاصله دور هدف قرار داده و خطر را رفع کند. نکته این است که نباید آن را به قطعات کوچکتری تبدیل کرد که هنوز برای زمین خطرناک باشند بلکه هدف این است که این سنگ غول پیکر را از مسیر خود منحرف نماییم.
اما مشکل این است که چیز زیادی در مورد هدف قرار دادن یک شهاب سنگ با بمب اتمی نمی دانیم. تمامی شهاب سنگ ها از مواد یکسانی تشکیل نشده اند و بدین ترتیب واکنش آن ها به یک انفجار اتمی متفاوت خواهد بود. برخی بر این باورند که انفجار باید در سطح شهاب سنگ رخ دهد و این کار تاثیر بهتر و بیشتری خواهد داشت. در مقابل نیز برخی می گویند انفجار باید در فاصله ای مشخص از شهاب سنگ مذکور رخ دهد و به این شکل اثر موج انفجار چنان وسیع باشد که شهاب سنگ مورد نظر را وادار به تغییر جهت خود نماید. اما در این پروژه فضایی گزینه سومی نیز وجود دارد و آن هم این که با یدک کش های فضایی این شهاب سنگ ها را از مسیر خود خارج نماییم. بدین ترتیب یک فضاپیمای کوچک که با استفاده از بادبان های خورشیدی کار می کند می تواند خیلی آرام و در مدت زمانی طولانی یک شهاب سنگ به اندازه ۱۵ میلیون برابر خود را رفته رفته از مسیر خود به سمت زمین منحرف نماید.
فاصله بین این بادبان ها و شهاب سنگ باید به طور دقیق اندازه گیریو و تعیین گردد. این بادبان های خورشیدی که در مقایسه با فضاپیمایی که به آن وصل هستد بسیار کوچک و کم وزن بوده و با کشاندن این فضاپیما به سمت مدار می توانند آن را به یک مسیر تعیین شده بکشانند. سپس این فضاپیما روی شهاب سنگ مورد نظر قرار گرفته و با استفاده از کابل های نیزه دار به آن متصل شوند. اگر شهاب سنگ مورد نظر برای فرو کردن نیزه در سطح آن به دلیل نرمی مناسب نباشد می توان از یک شبکه توری بزرگ برای به دام انداختن این شهاب سنگ استفاده کرد.
این بادبان های خورشیدی با استفاده از تکنولوژی های خاص خود از بادهای خورشیدی برای بدست آوردن سرعت حرکت کرده و به سمت جلو حرکت می کنند و این بدان معناست که فضاپیمای مورد نظر باید باهوش و مجهز به سیستم پیشرانه و کنترلی باشد تا این ماموریت خطیر خود را به انجام برساند. بر اساس این پروژه فضایی و ادعای محققان حتی کوچکترین سیستم بادبان خورشیدی نیز می تواند یک شهاب سنگ بزرگ را در طول ۱۰ سال به اندازه دو شعاع زمین از مسیر خود منحرف نماید. البته می توان دو روش را با هم ترکیب کرد.
بدین ترتیب محققان دانشگاه آریزونا یک سیستم بادبان خورشیدی را پیشنهاد کرده اند که فضاپیمای مورد نظر را در موقعیت مناسبی قرار داده و در ادامه با استفاده از لایه های میلار آلومینیومی شده در آن بادبان ها یک اشعه از خورشید را روی سطح شهاب سنگ متمرکز کرد. این کار باعث گرم شدن سطح شهاب سنگ مورد نظر و با بخار کردن قسمتی از آن باعث خارج شدن شهاب سنگ از مسیر حرکت خود به سمت زمین خواهد شد.
۲- پروژه فضایی ساخت یک سازه منحصربفرد در ماه
بسیاری بر این باورند که ساخت بانک دانه های جهانی اسوالبارد در جزیره ای در نروژ در سلال ۲۰۱۵ برای حفظ دانه های بسیار حیاتی سراسر جهان برای محافظت از این منابع در برابر یک فاجعه آخرالزمانی زمینی کافی خواهد بود. اما وقتی که پای برخورد شهاب سنگ یا یک زمستان خودساخته در اثر جنگ بزرگ هسته ای به میان می آید باید برای این نسخه پشتیبان یک پشتیبان دیگر تعیین کرد. در حدود ۱۰ سال پیش یک دانشمند علوم فضایی در مرکز تحقیقات فضایی اروپا پیشنهاد ساخت یک سازه خاص در کره ماه را داد که توانایی ذخیره دی ان اَی گونه های زیستی زمین، جنین ها، میکروب ها و دانه ها را داشته باشد.
بر اساس این پروژه فضایی برنارد فوینگ ساخت یک سازه کاملاً اتوماتیک را در ذهن دارد که برای مدت طولانی بتواند به طور خودکار عمل نموده و دوام بالایی نیز داشته باشد. انتقال دهنده ها (ترنسمیترها) رشته ها و تسلسل های دی ان ای را روی دریافت کننده های سخت روی زمین تابانده و بازماندگان آینده می توانند از مهندسی ژنتیک برای سرعت بخشیدن به بازسازی اکوسیستم و تمدن استفاده نمایند. ماه ویژگی های خاصی دارد که آن را به گزینه مناسبی برای این کار تبدیل کرده است.
همانطور که مشخص است وقتی صحبت از سناریوهای مختلف پایان دهنده به جهان به میان می آید، دور بودن از زمین یک مزیت بسیار مهم شناخته می شود. ذخیره کردن در مدار زمین با توجه به خطر شهاب سنگ ها و برنامه ریزی چالش برانگیز طولانی مدت برای مقابله با جاذبه زمین روش مطمئنی نخواهد بود. علاوه بر این بر اساس این پروژه فضایی، ماه مقدار کافی نور خورشید و منابع آبی برای برقرار ماندن این سازه را دارد.
۳- پروژه فضایی کنترل کردن خورشید
در سال ۱۹۹۲، روسیه طی یک پروژه فضایی یک سیستم آینه های خورشیدی به نام زنامیا ۲ را با یک ماموریت بسیار ویژه که منعکس کردن نور خورشید به طرف زمین بود را راه اندازی کرد که هدف آن این بود که قسمت غرب این کشور مقدار نور بیشتری که مساوی با یک ماه کامل باشد را دریافت نماید. این بسته نوری ۵ کیلومتر عرض داشته و در طول اروپا با سرعت ۸ کیلومتر بر ثانیه می گذشت. تلاش دوم در فضا با شکست مواجه شد. اما به طور یقین با استفاده از آینه های خورشیدی می توان مقدار انرژی که به سمت زمین روانه می شود را تغییر داد. سوال اما این است که آیا چنین کاری واجب است؟ یک برنامه فضایی که در سال ۲۰۱۶ راه اندازی شده قصد دارد با بارور کردن ابرها به وسیله سولفور خاصیت انعکاسی آن ها را افزایش دهد.
اما آیا زمانی که بیش از هر عصر دیگری با پدیده گرمایش زمین مواجه هستیم به مقدار بیشتری نور خورشید چه نیازی هست؟ مطالعات نشان می دهد که چواب به این سوالات بسته به مکان هدفی که تعیین می کنید متفاوت خواهد بود. برای مثال یک دسته نور انعکاسی برای یک گلخانه بسیار موثر و مفید خواهد بود و با این کار می توان انرژی لازم برای راه اندازی پروژه های انرژی پاک بزرگی مانند برج های نمک ذوب شده را تامین نمود. با افزایش رشد گیاهان در نتیجه افزایش نور خورشید انعکاس یافته به سمت زمین، کربن بیشتری، که خود مهم ترین عامل گرم شدن کره زمین است، جذب خواهد شد. در سال ۲۰۰۱، لاول وود از آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور به این نتیجه رسید که منعکس کردن تنها یک درصد از نور خورشید، شرایط آب و هوایی را به وضعیت مطلوب سابق باز خواهد گرداند.
انسان های آینده می توانند با قرار دادن انعکاس دهنده های نور خورشید بزرگ باعث شوند که میزان نور خورشیدی که به زمین برخورد می کند کاهش یابد. البته برای این کار به یک سطح به مساحت ۶۰۰٫۰۰۰ مایل مربع ( ۱٫۵۵۳٫۹۹۳ کیلومتر مربع) نیاز خواهد بود که بتواند چنین کاری را در این مقیاس به انجام برساند. قرار دادن دسته ای از این آینه های غول پیکر در نقطه لاگرانژ زمین و خورشید، جایی که جاذبه بین این دو جسم کیهانی در مقداری مناسب قرار دارد، باعث می شود که براحتی میزان نور ورودی و خروجی را کنترل کرد. کرافت اهریک که یک مهندس فضایی آلمانی فضایی است بیش از ۱۰ سال را به مطالعه انعکاس نور خورشید و فوایدی که برای بشریت دارد پرداخته و در یکی از نوشته های خود به تفصیل در این مورد سخن گفته است.
۴- ساخت یک خانه جهانی در فضا
جمعیت جهان بزودی از مرز ۸ میلیارد نفر نیز خواهد گذشت و بر اساس پیش بینی های سازمان ملل این عدد در سال ۲۱۰۰ به ۱۱ میلیارد نفر نیز خواهد رسید. هیچ کس نمی تواند دقیقاً بگوید که این افزایش انفجاری جمعیت چه تاثیری بر روی کره زمین خواهد داشت اما حتی با وجود پیشرفت های تکنولوژیکی و حفظ تولید مواد غذایی نیز زمین می تواند به شرایطی برسد که فروپاشی زیست محیطی گسترده به معنای واقعی کلمه رخ دهد. اما شاید با این همه فضایی که بالای سر خود داریم یک طبقه دوم برای زمین لازم و شدنی به نظر برسد. در سال ۱۹۹۲، ریچارد تیلور در مجله جامعه بین سیاره ای بریتانیا مقاله ای نوشت که در آن با جزییات به روش های ساخت یک شهز جهانی در فضا اشاره کرده بود.
به باور وی تغییر شرایط یک سیاره دیگر به شکلی که برای زندگی انسان مناسب باشد بسیار زمانبر و پرهزینه خواهد بود. از این رو او پیشنهاد ساخت گنبدهای بزرگ در برج هایی با ارتفاع ۳ کیلومتر را ارایه می دهد. هر یک از این برج ها مکان کافی برای جای دادن ۵۰۰٫۰۰۰ نفر را در خود داشته و گنبد هر برج نیز نور کافی برای گلخانه ها و تمامی اکوسیستم کامل زندگی بخش را به دام خواهد انداخت. پیاده سازی چنین ایده ای در آینده ای نزدیک که شهرهای بزرگ شلوغ تر از قبل شده و منابع غذایی به شدت کاهش یابند دور از ذهن نخواهد بود.
ساختن این شهرهای جهانی بر فراز بیایان ها، اقیانوس ها و در دو قطب می تواند به سیر کردن شکم این همه انسان و کاهش تقاضا از اکوسیستم زمینی کمک کرده و به انسان ها فضایی را ببخشد که نزدیک به منابع غذایی فراوان و انرژی خورشیدی بی پایان به زندگی خود ادامه دهد. از دهه ۱۹۶۰ ساخت شهرهای افقی همیشه مورد توجه بوده است اما مشکل اصلی داشتن اکوسیستمی است که خودمحور باشد و برای تامین انرژی مورد نیاز خود با مشکل همراه نباشد. اما مشکل اصلی این است که این سیستم حمایتی زندگی بر روی کره زمین ممکن است در تولید نیازهای خود عاجز بماند؛ اتفاقی که چندان دور از ذهن نیست. اما برخلاف ساخت شهرها بر روی کره مریخ، این سازه های زمینی می توانند عملکرد بسیار طبیعی داشته باشند. هدف این است که انرژی کمتری هدر داده و بخش زیادی از این انرژی و زباله ها را به چرخه تولید بازگرداند که مستقل از زیست کره به عملکرد مطلوب خود ادامه دهد.